Surfen

'Peddelen, peddelen, peddelen, omhoog, omhoog, omhoog, één, twee, drie, níet op je knieën, je hébt geen knieën!' En samen met mijn beginnersboard heb ik de branding weer bereikt. Verdorie, alweer niet met mijn voeten op de plank.

Aan dit surfavontuur ging een theorieles vooraf. Eigenlijk was het een warming-up bestaande uit een paar rondjes op het strand en de ledematen losdraaien en droog oefenen. Één, lichaam omhoog duwen; twee, de ene voet op de plank; drie, de andere voet op de plank leek in het zand nog wel te doen. Ook droog peddelen is lang niet zo zwaar.

Daar lig ik dan, in de branding. Ik kijk achterom en daar komt Timo, vrolijk en geconcentreerd staand op zijn board, mijn kant op. Berenice besluit niet op het zetje van de instructeur te wachten en pakt zomaar haar eigen golf. Mijn armen willen na anderhalf uur peddelen en stap één echt niet meer. Had ik maar wat beter mijn best gedaan toen er nog wat kracht in mijn armen zat. Toen stond ik bijna. Echt waar! Bovendien krijg ik het niet eens voor elkaar op de plank te blijven liggen. Aan de ene kant klim ik erop en aan de andere kant kukel ik er weer af. En ja, ik weer het, er loopt een streep midden over het board, maar blijkbaar heb ik het midden van mijn lichaam nog niet gevonden, of ben ik gewoon niet symmetrisch. En wie maakt er dan ook een rits over het midden van de áchterkant van het wetsuit? Zo kan ik toch nooit mijn midden vinden.

De tegenzin om opnieuw naar de instructeur te peddelen wordt steeds groter. Een typisch gebronsde surfdude met bijbehorende wilde manen had het vast gemakkelijker gemaakt. Maar nee hoor, ik mag me met mijn plank begeven naar één van de chagrijnige instructeurs, die, oké, hoe kan het ook anders, gespierd zijn, maar geen van allen groter zijn dan 1.60, waardoor ik me al helemaal een zeekoe voel.

Tot mijn grote verbazing zie ik tijdens mijn laatste weinig succesvolle poging Berenice en Timo hun board naar het strand dragen. Zij zijn moe en houden de les voor gezien. Een klein gevoel van opluchting maakt zich van mij meester. Dat blijft echter onopgemerkt door de instructeur. 'Of wil je nog verder met de les?' vraagt hij. 'Nou nee, dank je.'

De rest van de middag brengen de dames op het strand door terwijl Timo en Joep nog een paar verwoede pogingen doen in het water. Zonder zetje van de instructeur blijkt het toch wat lastiger. Desondanks staan ze ieder één keer op hun board en voelen ze zich ware surfers.