Hostelworld

Een bekend gevolg van reizen is niet thuis zijn. En een half jaar niet thuis zijn in best wel lang. Sommige hostels proberen hierop in te spelen met keukens, decoratie, huiskamers met flatscreens en terrassen met hangmatten. Minder hostels lukt het daadwerkelijk deze "homey" sfeer, zoals de reisgids Lonely Planet het noemt, te creëren.
Huiselijkheid is een lastig, want subjectief begrip. Zoveel reizigers zoveel verschillen. Voor iemand die in een studentenhuis woont is het wachten op je beurt voor de badkamer of de keuken gebruikelijk. Het met z'n allen eens worden over de film die we vanavond zullen kijken, in het donker je pyama, je tandenborstel en je bed vinden, snurkende kamergenoten, gebrek aan verwarming, een keuken met oven zonder ovenschaal, elke twee dagen opnieuw vertellen waar je vandaan komt en wat je doet hoort bij een hostel, maar voelt niet als thuis.
Ons hostel in Quito was een goed voorbeeld van een huiselijk hostel. Een fijne en schone badkamer, een goed uitgeruste keuken, een woonkamer met een ruime eettafel, zithoek met dvd-collectie, dekentjes, servieskast, boekenplanken voor het uitwisselen van leesvoer en vooral niet te veel bemoeienis van de eigenaren en het personeel, die wel de gevraagde informatie geven.
In het hostel in Salento, Colombia daarentegen, de 59e plek waar we deze reis overnachten, heeft de vrouw des huizes het niet helemaal begrepen. De enige ruimte die we naast het mager uitgeruste keukentje en de badkamer tot onze beschikking hebben is de veranda. Daar staat een ronde tafel tegen de muur en stoeltjes met plastic bekleding. In een hoek staat een bank. Heerlijk om na een lange wandeling een boek te lezen, ware het niet dat mevrouw zelf er 16 uur per dag op vertoeft. Vanuit die donkere hoek priemen haar ogen in mijn lichaam. Als ik vanuit de tafel van dit boek opkijk wordt dit gevoel bevestigd. Af en toe verschijnt er een nepglimlach op haar gezicht en vraagt ze iets. 'Wat gaan jullie vandaag doen?' Om aan het eind van de dag te vragen wat we die dag gedaan hebben.
Op dít soort momenten verlang ik naar ons huis. Wat is het heerlijk om de gordijnen dicht te trekken en te doen waar ik zin in heb zonder commentaar van the Godmother en zonder de altijd aanwezige ogen van Big Brother.